Et voila: een mooi nestje roodstaartjes, in het tochtraampje in de keukenmuur. Hopelijk is het goed te zien op de foto. Vanuit de keuken hoorde ik ze – en de kat Griezel dus ook – de hele dag kleine geluidjes maken. Griezel kon er dan zo lekker onder gaan zitten, al likkebaardend. Vooral de laatste dagen hoorde ik de vleugeltjes wapperen tegen het plastic tochtraampje en het oefenen van de diverse vogelgeluidjes. Ze maakten zich dus duidelijk klaar voor het Grote Uitvliegen.En vanmiddag zijn ze uitgevlogen, de kleine roodstaartjes. Geen idee hoeveel het er waren. Als ik erbij klom als mamma even weg was dan doken ze meteen diep weg. Ik had graag willen zien hoe ze hun vleugels uitprobeerden en de bekjes wijd open als pappa of mamma eraan kwam. Maar ja alles voor de veiligheid. Toch ben ik blij dat ze veilig weggevlogen zijn. Wel jammer dat ik het moment suprême gemist heb. Dat moet een heel spektakel zijn. Het is niet ff oefenen en weer terug. Van ‘ik probeer het morgen nog wel een keer’. Of zou Pa of Moe ernaast vliegen aanwijzingen gevend, bijna als een rij-instructeur?
Behalve kat Griezel, waren er meer kapers op de kust. De eksters kwamen de laatste dagen verdacht vaak langs. Die lusten wel zo’n babyroodstaartje, want hun eigen eksterbaby’s moeten toch ook eten. Maar niet mijn lieve kleine roodstaartjes, hoor… Zij slapen de eerste nacht nu buiten, met alle gevaren vandien. Gelukkig dat ik dat niet meer kan volgen…