Maison Perdu

Zo blij ben ik dat het alleroudste boompje in mijn tuin zo mooi in bloei staat. Hij of zij is minimaal 60 jaar oud en heeft het al jaren moeilijk. Hij stond daar niet al te florissant te wezen naast een ander perenboompje. Die laatste gaf het vorig jaar op. Het dode stammetje staat er nog, met een klimplant er tegenaan om het wat op te fleuren. Maar gelukkig doet mijn oude boompje het vooralsnog toch goed! Laatste stuiptrekking? In het najaar heb ik ‘m gesnoeid, niet eens zo heftig, maar nu ineens staat ‘ ie in volle bloei. Het schijnt dat een boom voordat hij sterft nog een keer heel uitbundig bloeit. Zou het dit dan zijn? Daar wil ik nog even niks van horen. Ik mijmer liever over de peren die er vast aan komen. Of toch niet…

Het is nog altijd bloedjeheet. Ook ’s nachts. Al weken kan ik niet in mijn slaapkamer boven slapen, omdat het onder het dak zo warm is. Dus slaap ik beneden. Met de dikke muren van de oude boerderij is het daar prima uit te houden.

Ik doe ook niet zo veel met deze hitte. Gelukkig – voor de natuur zeker-  regent het momenteel wel vaak. Ongelooflijk hoe de natuur zich herstelt na de lange periode van droogte. Planten die ik eigenlijk al had opgegeven, herstellen zich toch. De natuur is zo veerkrachtig, dat is mooi om te zien.

Door de warme lente is de fruitoogst overvloedig. Grote hoeveelheden pruimen moet ik elke dag rapen, ze vallen overrijp van de boom, vaak opengebarsten doordat ze zich gevuld hebben door de regen. De insecten en vogels doen er zich tegoed aan natuurlijk, aar er blijft nog zoveel over. Emmers vol staan in de schuur. Vroeger gaf ik ze aan de buren, die er ‘goute’ van maakten. Een soort eau de vie, gemaakt met een ouderwetse, mobiele lambiek. Dat is een uitstervend gebruik, best jammer, was altijd een heel spektakel.  Nu ik de buren niet meer blij kan maken met die pruimen, probeer ik er wel jam en chutney van te maken, maar er is eigenlijk niet tegenop te koken. Dus gaat het op de mesthoop. Terug naar de aarde! 🙂

Nog zo kort geleden waren ze zo klein, nu alweer bijna klaar voor de grote reis!

De zwaluwen komen nog vrij geregeld ’s avonds rondvliegen. Ze zijn af en toe al aan het zwermen in een groep. Dat is de voorbode van het afscheid, voordat ze naar Afrika vertrekken begin september. Ja, het schiet alweer op, hoor, die zomer.

Het arme stiertje zakt steeds door zijn poten.

Vanmorgen zijn ze naar een andere weide gebracht. De vier jonge stieren die enkele weken tegenover mijn huis stonden. De laatste week was er niet veel meer te grazen. Het gras groeit gewoon niet, het is te droog en de heren hadden alles al kort gegraasd. De laatste dagen kieperde ik het onkruid dat ik gewied had bij ze in de wei en ze vlogen erop af. Ook viel het me op dat ze steeds met hun kop in de waterbak aan het slobberen waren. Het gras is zo droog dat ze het vocht uit het water moeten halen. Een koe drinkt normaal al zo’n 50 liter water per dag, plus dan het vocht uit het gras. Daarom kwam boer Gerard elke dag met zijn tractor om de watervoorraad bij te vullen.
Een van de koeien heeft vreemde voorpoten waar hij niet goed op kan lopen en staan. Het lijkt almaar erger te worden naarmate hij groter en zwaarder wordt. Die poten kunnen hem haast niet dragen. Soms zakt ‘ie tijdens het grazen op zijn ‘ellebogen’. De anderen duwen hem ook steeds weg bij het extra voer dat ze elke morgen krijgen of weg van de waterbak. Net als dat op scholen wel gebeurt, dat er er een stel pestkoppen een buitenbeentje zoekt om het leven zuur te maken.
Vanmorgen zijn ze dus vertrokken. Mijn gehandicapte stier achteraan strompelend met de boer erachter. Schreeuwend en zwaaiend met een stok. Arme stier.

Vannacht vreselijk slecht geslapen. Achter mijn huis staan allemaal koeien in de wei, waaronder ook wat kalveren. Gisteren is er een kalfje weggehaald. Dat gebeurt hier meestal als het kalf zo n 6 a 7 maanden is. En nu staat mamma koe almaar te loeien, ook vannacht dus. Ik heb zo’n medelijden met haar! Hoewel ik er vannacht op gegeven moment wel wrevelig van werd…  Het is hier altijd zo heerlijk stil en vooral ’s nachts. Dus het valt extra op als zo’n koe daar maar haar verdriet loopt te uiten. Het zal nog wel een hele dag en misschien nog een nacht duren, dan is moeder koe doodmoe en zal ze weer voorzichtig gaan grazen en vooral extra slapen. Dan kan ik tenminste ook weer lekker slapen…

Het is al weken prachtig weer, maar ook erg droog. Deze week tweemaal een buitje gehad. Niet dat het zoden aan de dijk zet, want het waren kleine buitjes. Gelukkig voor mijn tuin was het hier boven mijn hoofd. De aarde is inmiddels keihard en kurkdroog. Alle nieuwe voorjaarsplanten hebben het moeilijk, ik zie ze verleppen met de dag. Ik zie bloemen die normaal pas in juni bloeien. Mijn buren, net aangekomen voor de Paasvakantie, genieten van de zomerse warmte in deze lente. En ik? Ik doe stiekem een schietgebedje voor meer regen.

Van de week regende het ineens en moest ik de neiging onderdrukken buiten in de regen te dansen. Het leek me beter van niet. Mijn Franse boerenburen denken toch al dat ik niet helemaal wijs ben. Franse boeren hebben namelijk geen tuin met bloemen. Zij hebben een erf. Hooguit een rijtje Afrikaantjes, als je mazzel heb. Verder niks. Ze spuiten alles wat tussen de stenen opkomt meteen dood.  Natuurlijk hebben ze wel een moestuin, voor het nut. Maar een bloementuin? Nee. Wat heb je daar nu aan? Daar begrijpen ze niks van. Is niet functioneel. Ik denk dat zij nu ook wel regenbuitje willen inmiddels. Voor hun moestuintje, hun akkers, hun weiden, hun vee. Zal ik ze uitnodigen voor een regendansje, als Hollandse gekkin op het Franse platteland? 🙂